இலையுலர்ந்த காலத்தின் சலனம்

சித்தாந்தன்

நீங்கள் பேசத்துணியாத ஒரு சொல்லைக்

கண்டெடுத்திருக்கின்றேன்

பளிங்காய் ஒளிரும் காலத்தை

பிசைந்தாக்கிய இச்சொல்

உடைந்த வீடொன்றின்கூரைக்குள்

பறவைக் கூடாய் சிதைந்துகிடந்தது

நெடுந் தொலைவின் அசையும் படிமங்களை உற்பவித்து

நிர்ச்சலனத்துடன் அடங்கிய பெருங்காட்டுத் தீயை

கனவுகளில் அவிழ்க்கிறது இச் சொல்

நீரை விழுங்கிப் புரையேறிய வேடுவன்

மரங்களைப் பிடுங்கிவந்து

புதிய காட்டினை நடுகின்றான்

இலைகளை உலர்த்தும் மரங்களைத்

தன் கூந்தலில் சூடிய அழகி

பிரபஞ்சச் சூலிலிருந்து படைத்தளிக்கிறாள்

பூக்காத மரங்களை

நான் இச் சொல்லை

சவ ஊர்வலத்தின் சங்கீதமாகப் பாடவிரும்புகின்றேன்

பயணத்தில் தடுமாறிய கால்களோடு

மரங்களைத் தேடியலைபவர்கள்

வந்திருக்கிறார்கள் வேடுவனின் காட்டுக்கு

புறங்கூறும் முகம் கொண்ட யாவரும்

நிழல்களைப் புறமொதுக்கிப் பாதைவிதிகளை மறந்து

நடுவீதியில் உலாவிக் களிக்கையில்

நான் இச் சொல்லை மலராக்கி இதழ்களை

உதிர்த்துவிடுகின்றேன்

அழகி தன் கூந்தலில் சூடிய

முதிர்ந்த மரத்திலிருந்து வேடுவனின் காடு பட்டுதிர்கிறது

இதழ்களாய் உலர்ந்த சொல்லை

அள்ளிப் போகிறது காற்று

அமைதியாகச் செல்லும் சவ ஊர்வலத்தின் பின்னால்

மிக அமைதியாக நான்