துயரைச் சுமக்கும் மரம்

சித்தாந்தன்

நூறாவது இரவையும்

சுமந்திருக்கிறது இந்த மரம்

அதிதிகளின் தோரணையுடன்

மலைகளில் வழியும் ஒளித்திரவத்தைப் பருகியபடி

பொழுதுகள் போதை கொள்கின்றன

நானோ

குருவிகளின் அலகுகளில் தொங்கித் திரிகிறேன்

வீனான மனப்பிராந்தியுடன்

சாமங்களுடன் தர்க்கம் புரிந்தபடி

மிதக்கும் காற்றின் சலனத்தை

கலகங்களாக வரைகிறேன் சுவர்களில்

சாவகாசமாக அமரும் பொழுதுகளில்

இரவைச் சுருட்டியெடுத்து ஈனத்துடன்

பகலிடம் கையளிக்கின்றேன்

நட்சத்திரங்களின் ஆயுள் ரேகைகளை

நெடுந் தொலைவுகளின் பாதைகளாக்கி

இரவுக்கும் பகலுக்குமிடையில் தாவியபடியிருக்கிறேன்

வானத்திடம் வருவதற்கிடையில்

என் வம்சச் சூத்திரம் நிலைமாறுகிறது

காற்றும் கரையழித்து உட்திரும்பும் கடலும்

மாயத்தனங்களுடன் ஊமையாகின்றன

சாயம் வெளிறிய இரவு

பகலின் சூனியச் சாலையில் ஒளிக்கிறது

இரவினை அருந்திய பகலிடமிருந்து

தப்பிக்கும் நுட்பங்களை அறியாது

சதுரங்கத்தில் தோற்ற அரசானாக

பாதாள விளிம்புகளில் தள்ளாடுகின்றேன்

எனக்கான நூற்றியோராவது இரவையும்

இந்த மரமே சுமக்கின்றது