துக்கத்தைச் சொல்பவனின் கவிதை

சித்தாந்தன்

இப்போது நான் விழித்திருக்கின்றேன்
என் பிடுங்கப்பட்ட மூளையில் விசித்திரமான
முட்செடி நாட்டப்பட்டிருக்கிறது
தயை கூர்ந்து என்னைக் கடப்பவர்கள் அனுதாபம் கொள்ளாதீர்கள்
கொலைக்கருவிகளை விடவும் கூரியன
உங்கள் பார்வைகள்
நீங்களே நிதானிக்க முடியாத இரவை உங்களுக்கு தந்துவிட
விரும்புகின்றேன்
மற்றும் சிறியதான ஒரு துக்கத்தையும் தூக்கத்தையும்

இளமையின் கருகியமணம்
என் பாலிய சித்திரங்களின் மீது
அடர்ந்த வர்ணமாகச் சிதறிக்கிடக்கிறது
புணர்ச்சியின் பின் களற்றி உலரவிட்ட ஆடையாய்
தொங்கவிடப்பட்டிருக்கிறேன் எல்லோர் முன்னும்

மழையின் ஈரித்த திவலைகள்
என் கனவுகளின் சூட்சும அடுக்குகளில் தேங்குகின்றன

நான் ஒரு விறைத்த ஆண்குறி
ஒரு பிளந்த பெண்குறி
இதனைவிட
ஒரு துப்பாக்கி
ஒரு தூக்குக் கயிறு

நீங்கள் கொலைகளைப் பிரகடணப்படுத்துகையில்
நான் கொலையாளியாகவும்
கொலையுண்டவனாகவும் இருக்க நிர்ப்பந்திக்கப்படுகின்றேன்
இதற்கு மேல் ஒன்றுமில்லை சொல்வதற்கு
வனத்திலிலிருந்து வழி தவறிய விலங்கிடம்
மேலும் சொல்வதற்கு என்னதான் இருக்க முடியும்